اشعار

از برم بانویِ خوبی‌ها به دریا می‌روی؟            کنده‌ای از خاک و تا عرشِ معّلا می‌روی؟

لحظه‌هایِ آخر است پنهان نکن رخسارِ خود            فارغ از دلبستگی از دارِ دنیا می‌روی؟

حـیـدر به غـیر تو که دلـداری ندارد            غمدیده هست و یار و غمخواری ندارد

ای کـشتی عـمر عـلـی پهلـو گرفـتی            بـی ‌روی تـو مـاه شـب تـاری نـدارد

بر بـسـتـر آرمـیـده امـیـد و تـوان من            برخـیز ای بهـارعـلی ای جـوان من

من زودتـر ز عـمر تو پایان گرفته‌ام            گویا رسیده فـاطمه؛ فصل خزان من

از سـرم سـایۀ الطـافِ خـدا جـمع نکن            مادر از رویِ سرم، بالِ وفا جمع نکن

چادرت را بتکـان و بده بر زینبِ خود            معجـرِ خاکیِ خود را ز حیا جمع نکن

انـگـار با این دردهـایت خـو گرفـتی            دیـدم که زینب را سـر زانـو گرفـتی

دیـدم بـرای حـاجـت هـمـسـایـه‌هـایت            یک دست، ذکـر یاعـلی یاهـو گرفتی

حال من خوب است، اما بشنو و باور نکن            پس بمان و روزگارم را از این بدتر نکن

یا به دستِ ناتـوانت اینـقـدَر زحمت نده            یا نه؛ چشمان مرا با گریه‌هایت تر نکن

کار من این روزها صبر است و صبر و انتظار            تو قرارم هستی و بی‌تـو ندارد دل قرار

مثل من بی‌تاب مانده مثل من خون گریه کرد            می‌چکد روی زمین اشک از غلاف ذوالفقار

نُه سال با پـیـغـمـبر و نُه سـال با من            من با تو خوشحال و تو هم خوشحال با من

دنیـای من از عـشـق مـالامـال بـا تو            دنـیـای تو از عـشـق مـالامـال بـا من

اين ماه سوم است گرفـتار بـسـترى            شكر خدا كه ظاهراً امروز بهـترى

چيزى نگفته‌ام به كسى مهربان من            دل تـنگ آن نگـاه توأم مهر مادرى

ای کـوثر علی چِقَـدَر زود می‌روی            بال و پَـر عـلی چقدر زود می‌روی

بعد از نبی دلم به تو خوش بود فاطمه            هم سنگـر عـلی چقدر زود می‌روی

تو زمین گیری و من بی‌کس و یارم زهرا            خوب بنگـر گـره افـتاده به کارم زهرا

چـقدر پـیـر شـدی خــانـم هـجـده سـاله            حـق بـده تـاب نـدارد دل زارم زهــرا

قـرار، از دل من مـی‌رود قـرارِ عـلی            اگـر كـناره بـگـيری تو از كــنارِ علی

بيا مَكن طـلبِ مرگ از خُـدای خودت            كه هـسـت زنـدگیِ با تو انـتـظارِ عـلی

جـذبه از یاقـوت و گوهـر می‌رود            سـورۂ اخـلاص و کـوثـر می‌رود

زجـرها دیـده ست اما غرق شوق؛            مـحـضِ دیـدار پــیــمـبـر مـی‌رود

درد داری، دست بر بازو بگیر؛ اما بمان           پیش چشمم دست بر پهلو بگیر؛ اما بمان

من که می‌دانم برایت راه رفتن مشکل است           باشد اصلاً دست بر زانو بگیر؛ اما بمان

کوثر قرآن من، ای رود جاری می‌روی           داری از باغ من ای عطر بهاری می‌روی

چند ماهی می‌شود با من غریبی می‌کنی           تا که می‌بینی مرا گوشه کناری می‌روی

نـشـود بـاز دگـر چـشـم تَـرِ زهـرایـم            نـشد آن روز شـوم من سپـر زهـرایم

تا عصابه به سرش بست یقین دانستم            که شکسته شده در کوچه سر زهرایم

مبر ز خـانۀ حـیـدر صدای گـرمت را            علی بگـو شـنـوم آن نـوای گـرمت را

ز چشم من مبری خنده‌های گرمت را            بخوان دوباره نماز و دعای گرمت را

نهان ز من ز چه رو، روی نیلفام کنی؟            ز چیست روز مرا، تیره‌تر ز شام کنی؟

درِ بهـشت کـنی بـاز و زود می‌بـنـدی            چه می‌شود نگـه نـیـمه را تـمـام کنی؟

ای نـیـمـهٔ وجـودِ پیـمـبر، نـرو! بـمان            چشم‌ و چراغِ خانهٔ حـیدر، نرو! بمان

قـرآن ناطـقت شـدم ای سـورهٔ نجـیـب            شأن نـزولِ مریم و کـوثـر، نرو! بمان

خون می‌رود ز چشم ترم پای رفتـنت            پـشـتـم خـمـیـد پای تـمـاشـای رفـتـنت

ای با شتاب عزم سفر کرده صبر کن            خانه هـنـوز نـیـست مهـیـای رفـتـنـت